Մեկ ընտանիքում կա զոհ, անհայտ կորած ու երկարատեւ բուժման կարիք ունեցող վիրավոր. Այս ընտանիքում դժբախտությունը միայնակ չի եկել

Լուսանկարներում Ստեփան եւ Ջիվան Միքայելյաններն են: 19-ամյա տղաները զույգ եղբայրներ են: Նրանց կյանքում դժվարություններն սկսվել են մանկուց: 7 տարեկան են եղել, երբ ավտովթարից մահացել է նրանց հայրը: 2 տարի առաջ էլ քաղցկեղը տղաներից խլել է ամենաթանկը` մոր կյանքը:

Որպեսզի եղբայրներն առանց խնամակալի չմնան, նրանց խնամքն ստանձնում են հարազատները: Ապրել են մայրական կողմի պապիկի ու 2 մորեղբայների տներում: Այսպես ծնողազուրկ տղաները չափահաս են դարձել ու զորակոչվել բանակ: 2,5 ամսվա զինծառայողներ էին, երբ սկսվեց պատերազմը:

Կռվի հենց առաջին օրերից Արցախ է մեկնում նաեւ Ստեփանի ու Ջիվանի քեռիներից մեկը` Դավիթ Մանուկյանը: Նա որպես վարորդ պայմանագրային զինծառայող էր աշխատում զորքերում: Այս պատերազմը ընտանիքի’ առանց այն էլ դառը ճակատագիրն էլ ավելի դառնացրեց: Զույգ եղբայրների խնամակալներից մեկը համարվող 33-ամյա Դավիթ Մանուկյանը հրետանու արկից զոհվում է հոկտեմբերի 22-ին: Դավիթը երեք անչափահաս երեխաների հայր էր:

Պատերազմի ընթացքում Դավիթը քրոջ տղաներին տեսնել չի հասցրել: Զույգ եղբայրները Ֆիզուլիում էին, քեռին մեկ այլ ճակատում:

Մորեղբոր զոհվելու լուրը Ստեփանը լսել է հիվանդանոցում: Մինչ այդ` հոկտեմբերի 14-ին Ստեփանը լուրջ վիրվորում է ստանում: Անգիտակից վիճակում նրան նույն օրը տեղափոխում են Երեւանի Մուրացանի զինհոսպիտալ:

Թշնամու կողմից խոցված զրահամեքենայի պայթյունի հետեվանքով Ստեփանը ստացել է գլխի, մեջքի, ոտքերի ու կրծքավանդակի բեկորային վնասվածքներ: Բեկորների մի մասը հեռացրել են, մյուս մասին էլ բժիշկները դեռեւս խորհուրդ չեն տալիս ձեռք տալ: Ստեփանն իրեն պայմանականորեն լավ է զգում, բայց դեռ մի քանի վիրահատություններ ունի անցնելու: Ականջից մի բեկոր հեռացրել են, բայց բեկորայինից բացի պայթյունի ալիքը եւս իրենն արել է: Ստեփանը հիմա երկկողմանի լսողության կորուստ ունի: Բժիշկներն այն գնահատել են երկրորդ աստիճանի լսողության խանգարում: Հենց այս խնդրի կարգավորման նպատակով առաջիկայում եւս 2 վիրահատություն է նախատեսված:

Ինչ վերաբերվում է մարտի դաշտում մնացած Ջիվանին: Նրան փնտրում են մինչեւ այսօր: Պատկան կառույցներից մինչեւ բոլոր դիահերձարաններում եղել են հարազատները: Ոչ մի տեղից, ոչ մի հուսադրող պատասխան չեն ստացել: Ստեփանն արդեն ԴՆԹ անալիզներ է հանձնել: Այն համեմատում են դեռեվս չճանաչված մասունքների ու գտնված աճյունների տվյալների հետ: Եթե այս կերպ էլ ոչինչ չստացվի’ չգիտեն էլ ինչ անել: Ամենակարեւորն այս իրավիճակում Ջիվանի պապիկը համարում է թոռանը գտնելը` թեկուզ մահացած: Ասում է գոնե մարմինը, կամ մասունքները կհուղարկավորեն ու կփորձեն խաղաղվել:

Քանի դեռ որեւէ տեղեկություն չունեն անհետ կորած տղայից` ամեն լուրի սպասում են: Մի անգամ զոհվածների ցուցակում է հայտնվել Ջիվանի անունը: Հետո պաշտոնապես հերքել են, բայց անհայտ կորածների ցուցակում էլ չեն ընդգրկել: Գերության մեջ գտնվողների ցուցակում էլ չի հանդիպում Ջիվանի անունը: Ստեփանի ու Ջիվանի հետ եւս 8 զինծառայող է եղել մարտական այդ դիրքում: Նրանցից 5-ը նույնպես վիրավորվել են ու տեղափոխվել տարբեր հիվանդանոցներ: Դիրքերում մնացած 3 զինծառայողից, այդ թվում նաեւ Ջիվանից մինչեւ հիմա որեւէ լուր ստանալ չի հաջողվում:

Ջիվանին ողջ-առողջ գտնելը ընտանիքում գրեթե անհնար են համարում, բայց Ստեփանը դեռ ուզում է հավատալ` ասում է լսել է, որ հրաշքներ էլ են լինում ու բացի այդ հույսը վերջում է մահանում:

Առօրյա աղմուկի փոխարեն Ստեփանի ականջներում առ այսօր ռումբերի պայթյունների ձայներն են, երազներում` անհայտ կորած եղբայրը, հոգում` մորեղբոր հիշատակը:

Քեռու հուղարկավորությանը Ստեփանը մասնակցել է ծանր վիրավոր վիճակում:

Ծնողներին վերջին 2 տարում փոխարինած մորեղբորը իր ու եղբոր փոխարեն վերջին հրաժեշտը չտալ չէր կարող:

Պատերազմի, եղբոր ու քեռու մասին Ստեփանի հետ զրույցը ստացվում էր պապիկի օգնությամբ: Հանկարծ միջամտում է տատիկն ու խնդրում մի փոքր շեղվել այդ թեմաներից: Մասնագետներն են հորդորել չծանրաբեռնել Ստեփանին: Մինչեւ այսօր ժամանակ առ ժամանակ գիտակցության կորուստ է ունենում Ստեփանը: Բժիշկներն ասել են սթրեսից է ու եղբոր հետ կապված անորոշությունից

Հետաքրքրվում ենք’ սիրահարված է արդյոք Ստեփանը: Իր մասով պատասխանը կարճ է` ոչ, դեռ փնտրտուքի մեջ է: Ապա խորը հոգոց է հանում ու այս թեմայի հետ կապված էլ եղբորը հիշում: Ջիվանն է սիրահարված: Ընկերուհի ունի: Վերջին հույսով սպասում են, որ հրաշքով ողջ գտնվի, գա, ամուսնացնեն ու գոնե այսքան դժբախտությունից հետո ուրախանալու մի առիթ ունենան:

Արարատի Մարզի Վեդի քաղաքի մի կիսակառույց հարկի տակ է ապրում այս ընտանիքը: Եղբայրներն իրենց սեփական տունը չունեն: Մինչեւ մոր մահը ապրել են վարձով։ Հիմա նույնպես մայրական կողմի տատիկ-պապիկի տանն է Ստեփանը: Նույն հարկի տակ են նաեւ զոհված քեռու 3 փոքր երեխաներն ու մորեղբոր այրիացած կինը:

Այս Ընտանիքից 63-ամյա պապիկն էր արտագնա աշխատանքի գնում ամեն տարի: Հիմա ուժ չունի: Որդու կորստից ու թոռան հետ կապված անորոշությունից դեռ ուշքի չի գալիս: Այս պահին ընտանիքում աշխատող դեռեւս չկա։

Այս ընտանիքի սոցիալական բեռն ինչ-որ չափ թեթեւացնելու նպատակով Բելգիայի Օսթենդ քաղաքի Հայերի միությունը այս հերոսի ընտանիքին տրամադրում է 500 եվրո: